HISTORIA SKOKÓW

            Miasto w województwie wielkopolskim, siedziba gminy, przy drodze nr 196, 38 km na północny-wschód od Poznania;  pow. miasta wynosi ok. 11,2 km2;

                        Skoki stanowiły lokalny ośrodek usługowy i turystyczno-wypoczynkowy, na skraju Pojezierza Gnieźnieńskiego i Pojezierza Chodzieskiego, nad Małą Wełną  na uskoku czyli grobli położonej między czterema jeziorami: Skockim, Maciejak, Karolewskim i Budziszewskim, na północny wschód od Poznania, na przecięciu szlaków handlowych (traktów) prowadzących z południa na północ i ze wschodu na zachód co umożliwiło rozwój rzemiosła i handlu. Założone w II połowie XIV w., w 1367 r. otrzymało prawa miejskie średzkie na mocy przywileju nadanego przez Króla Kazimierza Wielkiego w Pobiedziskach Januszowi z Podlesia.  Skoki były miastem prywatnym, ośrodkiem handlu i rzemiosła. W II połowie XVI w. stały się jednym z ważniejszych ośrodków reformacji w Wielkopolsce Osiedlili się tu Bracia Czescy, dla których w 1632 roku założono tzw. Nowe Miasto dla napływających do miasta protestantów. Duża tolerancja religijna i narodowościowa przyczyniły się do rozwoju miasta. Oprócz rdzennych Polaków, mieszkali tu Czesi, Niemcy, Szkoci, przybysze z Niderlandów (dzisiejsza Holandia) i Żydzi. W XVII wieku miasto prawdopodobnie liczyło około sześć tysięcy mieszkańców.W I połowie XVII w. miasto przeszło w ręce kalwińskiej rodziny Rejów. Podczas najazdu szwedzkiego ówczesny właściciel Mikołaj Rej prawnuk Mikołaja Reja z Nagłowic, czynnie poparł najeźdźców. Zwycięstwo Jana Kazimierza i obciążenia wojenne spowodowały upadek miasta. Upadek ten pogłębiły epidemie i pożary - w roku 1710 „morowe powietrze” zmniejszyło ludność miejscową prawie o połowę.

            Do rozbiorów Skoki były w nowo utworzonym województwie gnieźnieńskim (od 1768 r. w województwie kaliskim). W 1793 r.znalazły się pod zaborem pruskim a w latach 1807-15 losy miasto było ściśle związane z losami Wielkiego Księstwa Warszawskiego. Później Skoki ponownie należały do Prus. Niemiecka nazwa miasta brzmiała Schokken.

W roku 1830 ( w okresie Powstania Listopadowego)  w pobliskim Budziszewku przebywał  Adam Mickiewicz. Był on ojcem chrzestnym córki Konstancji Łubieńskiej - Marietty (wpis w księdze parafialnej). W dniach 18.10-23.10.1906 r. w ramach walki o polską szkołę odbył się tu strajk szkolny. Mieszkańcy Skoków brali czynny udział w roku 1848 w  Wiośnie  Ludów  i  w  latach  1918/1919   w  Powstaniu Wielkopolskim.

                        Skoki były w XVI i XVII wieku silnym ośrodkiem sukienniczym. Istniało w Skokach wiele cechów w tym: sukienniczy,piwowarski,foluszniczy, płócienniczy. W wykazie akt cechowych z lat 1641-1749 zachowały się dwa statuty dla cechów skockich: foluszników z 1641 r. i płócienników z 1749 r. Jako miasto Skoki posiadały na etacie kata miejskiego. Do I wojny światowej nie przekroczyły liczby 1500 mieszkańców. W 1939 r. liczyły 1900 mieszkańców. Podczas okupacji niemieckiej były włączone do Rzeszy. Lata 1939-45 przyniosły śmierć, wysiedlenia i poniewierkę wielu mieszkańców. Po wojnie do miasta trafili nowi mieszkańcy, przybysze z terenów wschodnich; Rozbudowie miasta i wzrostowi zaludnienia sprzyja bliskość Poznania i atrakcyjne warunki przyrodnicze. W 1954 r. do miasta włączono Skoki-Wieś. Do 1975 r. Skoki były w powiecie wągrowieckim.

                        Od 1972 roku Skoki stały się siedzibą gminy i stanowią centrum administracyjne, handlowe i kulturalne dla 27 wsi sołeckich.